Rodzina
Linia Ojciec – Matka
Brat
Wojciech Weigl – Medical University of Warsaw , Department of Anesthesiology and Intensive Care.
Publikacje Dr. W.Weigl:
W Weigl, D Milej, A Gerega, B Toczylowska, M Kacprzak, P Sawosz, M Botwicz, R Maniewski, E Mayzner-Zawadzka, A Liebert
Article: Fluorescence-based method for assessment of blood-brain barrier disruption.
Adam Liebert, Daniel Milej, Wojciech Weigl, Anna Gerega, Michal Kacprzak, Roman Maniewski
Jonathan T Elliott, Daniel Milej, Anna Gerega, Wojciech Weigl, Mamadou Diop, Laura B Morrison, Ting-Yim Lee, Adam Liebert, Keith St. Lawrence
Matka
Dr Martyna Weigl – Wieloletni naukowiec PAN specjalizacja: sieci neuronowe.
Publikacje: Witold Kosiński, Martyna Weigl: Sieci neuronowe w problemach aproksymacji, IPPT PAN
Witold Kosinski, Martyna Weigl, Zbigniew Michalewicz: Evolutionary Domain Covering of an Inference System for Function Approximation.
Witold Kosinski, Martyna Weigl Sensitivity analysis in adaptive fuzzy expert systems. Some results of investigations on an adaptive fuzzy expert system are presented.
Ojciec
Mgr inż. Andrzej Weigl -dyrektor firmy TMS; w latach 1997-2007 dyrektor ALPHA DIAGNOSTICS SP. Z O.O., TOSHIBA exclusive dealer and service organization for Poland.
Publikacje: Roman Andrzejewski, Andrzej Weigl Różnorodność biologiczna Polski
Linia dziadków
Linia Dziadek – Babcia
Ciocia
Prof. Barbara Weigl – w 2001 roku otrzymała medal „Zasłużony dla Tolerancji” od Fundacji Ekumenicznej Tolerancja. Wykładowca APS, specjalizacja: „Psychologia rozwoju i osobowości”
Publikacja: VOX HUMANA „Stereotypy i uprzedzenia etniczne wobec mniejszości narodowych i wyznaniowych”
Linia pra-dziadków
Linia pra-dziadek
Prof. Rudolf Stefan Jan Weigl – polski biolog, wynalazca pierwszej w świecie skutecznej szczepionki przeciw tyfusowi plamistemu, prekursor zastosowania owadów, głównie wszy odzieżowej jako zwierzęcia laboratoryjnego do hodowli zarazka tyfusu. Sukcesy, jakie odniósł w badaniach nad riketsjami – czynnikiem etiologicznym tyfusu plamistego spowodowały, iż w 1920 powołano go na stanowisko profesora biologii ogólnej Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W dwudziestoleciu międzywojennym kontynuował swoje badania nad riketsjami i szczepionką przeciwtyfusową. Wraz z grupą współpracowników stworzył w gmachu starego uniwersytetu przy ul. Mikołaja laboratorium badawcze, gdzie wytwarzano również niewielkie ilości szczepionki przeciwtyfusowej.
Światowy rozgłos przyniosła Weiglowi akcja szczepień przeciw durowi plamistemu w katolickich misjach belgijskich w Chinach. Uratowano dzięki nim nie tylko wielu misjonarzy, ale także tysiące Chińczyków. Otrzymał za to najwyższe odznaczenie papieskie – order św. Grzegorza, odznaczenia belgijskie, członkostwo wielu instytucji naukowych, jego kandydaturę wystawiano wielokrotnie do Nagrody Nobla. Do lwowskiego Instytutu prof. Weigla przyjeżdżali naukowcy z całego niemal świata by poznawać tajniki wiedzy biologicznej i uczyć się metod badawczych. W 1930 roku został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[1].
W 1939 roku profesor Weigl wyjechał do Abisynii, gdzie pomagał w opanowaniu epidemii duru plamistego. Wobec zagrożenia wojennego zdecydował się na przerwanie prac i powrót do kraju. Wiedział bowiem, że tam, gdzie wojna, tam również pojawia się tyfus.
Problem zwalczania tyfusu plamistego miał ogromne znaczenie dla obu okupantów ziem polskich, dlatego dążyli oni do przekształcenia laboratorium badawczego w zakład produkcyjny. W okresie pierwszej okupacji sowieckiej Lwowa (22 września 1939-29 czerwca 1941) produkcja szczepionki przeciwtyfusowej została znacznie rozbudowana, m.in. na skutek przekazania przez Sowietów na ten cel budynku gimnazjum żeńskiego im. Królowej Jadwigi.
Po wkroczeniu Niemców do Lwowa 30 czerwca 1941 roku, po zamordowaniu przez nich w nocy z 3 na 4 lipca grupy 25 polskich profesorów i kilkunastu członków ich rodzin na Wzgórzach Wuleckich sytuacja, w jakiej znalazło się lwowskie środowisko naukowe, stała się bardzo trudna. Skłoniło to Weigla do podjęcia się trudnego dzieła dalszego prowadzenia (jako kierownik naukowy) Instytutu Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami na potrzeby armii niemieckiej. Widział w tym możliwość pomocy dla licznej rzeszy pozbawionych pracy profesorów i asystentów. Wymógł na Niemcach prawo do całkowitej decyzji w doborze personelu, biorąc za niego pełną odpowiedzialność. Instytut zaczął wzrastać w postępie geometrycznym[2].
Profesor Weigl nigdy nie zaparł się swojej przybranej ojczyzny. Skutecznie oparł się prośbom i żądaniom Niemców, by podpisać Reichslistę, proponującemu mu podpisanie jej generałowi SS Katzmannowi odpowiedział: „Człowiek raz na całe życie wybiera sobie narodowość. Ja już wybrałem”[3].
W 1942 zgłoszony do nagrody Nobla, poparcia jego kandydatury odmówili Niemcy jako rewanż za odmowę podpisania Reichlisty i objęcia katedry w Berlinie[3].
Uratował, jak się dziś ocenia, około 5 tysięcy przedstawicieli lwowskiego środowiska naukowego (także żydowskich naukowców, m.in. Ludwika Flecka i małżeństwo Meislów), zagrożonej wywozem do Niemiec młodzieży akademickiej i gimnazjalnej, bojowników ruchu oporu.
Szczepionka nielegalnie trafiała do ludności cywilnej, partyzantów, a także do warszawskiego getta.
Zwalczany przez władze komunistyczne, które udaremniły przyznanie mu w roku 1948 nagrody Nobla, do której był zgłoszony przez akademię szwedzką[4]. Fałszywie oczerniany[5] przez niektórych swoich współpracowników o kolaborację z Niemcami.
W 2003 został pośmiertnie odznaczony przez izraelski instytut Jad Waszem medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.
Imię Rudolfa Weigla nosi szpital w Blachowni koło Częstochowy.